نیلوفرانه...
الهی!چه بی صدا و چه بی منت می بخشی و من چه حسابگرانه و مغرورانه تسبیح می گویم
نیلوفرانه...
الهی!چه بی صدا و چه بی منت می بخشی و من چه حسابگرانه و مغرورانه تسبیح می گویمشب ارزو
خبرم رسیده امشب که نگار خواهی امد
سر من فدای راهی که سوار خواهی امد
شب ارزوها...
چه زود اسم میگذاریم...
به مثال کودکان..هر انچه را دوست می دا رندمسما میکنند به نامی...
لیله الرغائب...شب ارزوهاوماجرای شیرین ادعونی استجب لکم...
بخوانیدم اجابتتان کنم
چقدر مهمان نوازی...چقدر مهربانی...راستی علام الغیوب میدانی چه قدر دوستت دارم؟...
دل من هم میگیرد گاهی
..
من بها دادن انسان به دل ودل بازی را هرگز ..نمی فهمیدم...
مگر اخر دل هم موجودی است که توان دل دادش...
که-توان-دل-دادش...
غلطک شد انگار...دل اگر نیست توان دادن ان ممکن نیست...
واگر باشد چه؟
خردکی هایم یادم هست درد می امد از شدت پر خوردن این
طفلکی نا موجود...
بعد تر ها یش هم ارز رایج شده ای بود به بازار زبان... و دلی
می دادیم و بماند حالا...
و زمانی بگذشت
جنس از شیشه گرفت
وبه صرف فعلی همت خویش گماشت...دل من بشکستی...من دلت بشکستم؟...و...
وزمانه حتی تنگ کرد ه جایش...دلکم تنگ شده بهر خردی هایم...
بهر دل دادنها...
بهر بگرفتنهاو...
راستی میگوینددل مومن در اصل عرش ارحمان است...
پس دلی هست که شدخانه امن خدا .. .
دل من هم گاهی می گیردپس باید
این دل کوبید وزنو ساخت دلی...
خداوند به حضرت داود (ع)فرموده است:
نعمت ها و خوبی های مدا به بندگانم یاد اوری کن
وبه این وسیله مرا با ایشان دوست گردان...به راستی که مردم
جزانکه در حقشان خوبی کند دوست نمی دارند.
خداوندا...اگر خوبیت بدانیم وانقدر غرق شویم چه؟...دوست خوب همیشه همراه است...وتو خوب ترینی...خوب ترین.
دوست قدیمی
روزها از ان روز میگذرد که تو را کشف کردم به عنوان همراهی برای همیشه .
شاید قبلا بارها تو را دیده بودم
از بسیار قبل شاید قبل از یک سالگی ..کاملا اتفاقی...
گاه گریه تو را به من نشان میدادند شاید ارام گیرم...
و در اوج لجبازی به تو می خندیدم....
و بی شک همراه با وفای دو ران شیرین بین نوجوانی وجوانیم بودی...
بگذریم که گاهیزیاد حساس بودی....
وهمیشه بسیار صادق....
وصداقت زیادت گاه ازار دهنده...ولی چون همه به تو وابسته شده ام...انقدر که مانده ام تو ایینه ای وبدل یامن...