نیلوفرانه...

نیلوفرانه...

الهی!چه بی صدا و چه بی منت می بخشی و من چه حسابگرانه و مغرورانه تسبیح می گویم
نیلوفرانه...

نیلوفرانه...

الهی!چه بی صدا و چه بی منت می بخشی و من چه حسابگرانه و مغرورانه تسبیح می گویم

انی فقیر




پروردگارا من به هر "خیرى" که سویم بفرستى سخت محتاجم 




فقط...گاهی...چه بسیار خیر که من شر میپندارمش


و جزع میکنم


و تو چه قدر صبوری


چه قدر مهربان

ظلمت نفسی...



فَلَکَ الحَمدُ عَلی حِلمِکَ بَعدَ عِلمِک


عَلی عَفوِک بَعدَ قُدرَتِک



وَ یَحمِلنی وَ یُجَرِّئُنی عَلی مَعصیتِک



شکر ...دانستی...صبر کردی


با تمام قدرتی که داشتی برای تنبیهم...مرا بخشیدی


ومن


من


جسور شدم از اینهمه خوبی ات...و...آه




و تو خداوندی رحیم...



هارِبُ مِنکَ اِلَیک


از غضبت به آغوش رحمتت پناه میبرم.

به امن ترین آغوش...به پناه دستانی که به مهربانی گشوده شده...

ماه رحمت



آنگاه که فرمودی:

                        


                           کَتَبَ عَلی نَفسِه الرحمة


آرام یافتم.تو را داشتم که مهربانی را بر خویش واجب نموده بودی...



حالا غرقم در این مژده...وحس میکنم آغوش رحمت را که:





                        یا باسِطَ الیَدَین بِالرَحمَة

                                              




                      




مسافر


واَنَّ الرّاحِلَ اِلَیـکَ قَریبُ المَسافَة


آخدا...قصد سفر کرده ام


راه نشانم بده